|
|
|
|
In memoriam voor
Frans van Riel van zoon Toine |
terug |
|
|
|
Lieve familie, vrienden en bekenden,
Frans was een charmante en innemende man, maar hij hield wel graag de
regie in handen. Hij stelde een in memoriam zeer op prijs, maar dan
moest het wel kort zijn.
Pa is geboren en getogen in Tilburg. Daar volgde hij de lagere en
middelbare school, en begon hij met zijn studie economie aan de (toen
nog) Economische Hogeschool.Toen kwam de oorlog. |
 |
Zijn studie werd onderbroken, en Frans werd, op 19-jarige leeftijd, te
werk gesteld in Berlijn. Daar maakte hij oorlogsomstandigheden en
bombardementen mee. Door slim handelen van zijn vader kon hij na
verloop van tijd ongedeerd terugkeren naar Nederland, waar hij
onderdook in Chaam. Zijn loopbaan als bakkersknecht was niet altijd
succesvol, maar hij was er, gegeven de omstandigheden, wel gelukkig.
Die periode heeft natuurlijk diepe indruk op hem gemaakt. Lang was hij
daar niet erg spraakzaam over, maar in de laatste jaren kwam die tijd
vaker aan de orde.
Na de oorlog hervatte en voltooide Frans zijn studie. Naast zijn
studie heeft hij in die periode zeker ook genoten van het
studentenleven, als lid van het studentendispuut “Ferguut”.
In 1952 trouwde hij met Joke. Ze besloten om uit Tilburg weg te gaan.
Zoals Pa mij vertelde: “om eens in een andere omgeving terecht te
komen”. Het werd, voor een korte periode, Almelo, waar ik werd
geboren, en daarna Utrecht.
In Utrecht kon Frans, samen met Joke, goed aarden. Hun gezin werd daar
ook compleet, met de geboorte van Astrid en Ivo.
Pa was actief en ontplooide zich op vele terreinen.
· In zijn professionele werk: hij was gedreven om zaken voor elkaar te
krijgen, en vooral mensen bij elkaar te krijgen. En altijd met een
hoge mate van sociale bewogenheid. Eerst bij de Mater Amabilisscholen,
en later bij de Nationale Ziekenhuisraad.
· In zijn bestuurlijke netwerk: Pa was actief in vele besturen en
organisaties, zoals de Stichting Varende Recreatie, Regionale Rabobank
Utrecht, Parochie en parochiekoor van de Pauluskerk, Cliëntenraad van
Verzorgingshuis Tuindorp-Oost, en als vrijwilliger aan de
”mannentafel” in datzelfde Tuindorp-Oost.
· Zijn sportieve passie: Frans heeft in zijn jonge jaren zelf
gevoetbald, en later nog een aantal jaren met Joke recreatief
gebadmintont. Als pensionado nam hij zwemles, en met Joke en vele
kaartvrienden heeft hij heel lang met veel plezier gerikt.
· Maar zijn echte passie was één voetbalvereniging in het bijzonder:
Sporting ’70. Daar is hij ruim veertig jaar actief geweest in allerlei
rollen, maar vooral ook als enthousiast supporter van vele
verschillende teams. Op zijn ere-lidmaatschap van Sporting ’70 was hij
bijzonder trots.
Frans was in vele opzichten erg trouw.
Trouw aan zijn Joke: Vorig jaar hebben we jullie 55-jarig
huwelijksfeest nog geanimeerd kunnen vieren.
Trouw aan zijn kinderen: niet overheersend, maar altijd beschikbaar.
Dol op zijn kleinkinderen.
Trouw aan zijn familie: De ritjes Utrecht-Tilburg v.v. zijn zeer groot
in aantal geweest.
Trouw aan zijn vrienden: Heel veel van zijn vriendschappen bestaan al
tientallen jaren.
Trouw in zijn geloof en als lid van de Paulusparochie. Daar hoorde je
nooit zoveel over, maar hij ontleende er, zeker in het laatste half
jaar, veel steun aan. Zijn ziekenzalving in december onderging hij met
overgave en opluchting.
Pa was bescheiden en hulpvaardig, maar hij wist zaken ook zo te
regelen dat met zijn voorkeuren rekening gehouden werd. Het bezoeken
of bekijken van voetbalwedstrijden had zijn hele leven een hoge
prioriteit.
Hij had er ook geen bezwaar tegen om in de watten te worden gelegd:
Joke heeft hem wat dat betreft ook verwend, waar hij dan overigens
weer erg trots op was.
In familieverband manifesteerde hij zich zeker; hij genoot van
familiediners en bijeenkomsten.
Pa genoot van reizen, van nieuwe plekken ontdekken, en van de
voorbereiding daarop.
Hij was een uitstekend gastheer. En had ook veel gevoel voor humor.
Lastige situaties wist hij vaak met een kwinkslag te doorbreken.
Frans was een tevreden mens. Energiek en actief, zonder heel ambitieus
te zijn. Tevreden met wat hij had bereikt, tevreden met wat hem werd
gegund.
De laatste jaren liep zijn gezondheid terug. Zijn longen gingen steeds
slechter functioneren. Toch klaagde hij daar nooit over. Zijn voeten
werden gevoelloos: hij nam zelf de beslissing dat autorijden niet
langer verantwoord was. Een korte mededeling, en nooit een klacht
daarover.
Een half jaar geleden brak hij zijn heup. Sindsdien verbleef hij
afwisselend in revalidatiecentrum en ziekenhuis. Zijn geest bleef
100%, hij was tot op het laatst scherp en van actualiteit op de
hoogte. Maar Pa had al lang door dat zijn lichaam nooit meer zou
kunnen wat zijn geest nog wilde.
Meer nog voor Joke en zijn kinderen en kleinkinderen, dan voor
hemzelf, heeft hij het een hele tijd volgehouden.
Vorige week was het voldoende.
Mama en Astrid, die hem zo trouw de afgelopen 7 maanden in verpleeg-
en ziekenhuis praktisch elke dag hebben bezocht, waren erbij.
Om met zijn eigen woorden te spreken:”het is genoeg, ’t is goed zo.”
Beste Pa,
Wij blijven dankbaar voor alles wat je voor ons hebt gedaan.
Rust zacht en ontspannen, je hebt het verdiend.
|
|
